Μήνας πρόληψης καρκίνου μαστού στο σχολείο μας. Τον Οκτώβριο, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί παγκόσμιος μήνας για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού, ομάδα εθελοντών του λυκείου μας ανέλαβε να ενημερωθεί και να ενημερώσει τους συμμαθητές και τις οικογένειές τους για το τόσο σημαντικό αυτό θέμα.
Παρ' ότι στη χώρα μας το ποσοστό θανάτων από καρκίνο μαστού ήταν σχετικά χαμηλό, η αύξησή του τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει ανησυχίες και εγείρει το θέμα της σωστής ενημέρωσης και πρόληψης, που μπορεί πραγματικά να αποβεί σωτήρια.
Σε συνεργασία με το Γραφείο Αγωγής Υγείας της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής, έγινε ομιλία στους εθελοντές μας από την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας Μαστολογίας, κα Λυδία Μουζάκα, την Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου 2007. Πατήστε εδώ για τη δημοσίευση στο τεύχος 10 του mastologia. (μια διόρθωση: η συνεργασία πραγματοποιήθηκε με το Γραφείο Αγωγής Υγείας της ΔΕΔΑ, όχι το Γραφείο Ειδικής Αγωγής, που εξάλλου δεν υφίσταται στη Διεύθυνση)
Στη συνέχεια, η ομάδα μαθητών ετοίμασε ένα μικρό περίπτερο όπου μοιράστηκε ενημερωτικό υλικό, προσφέρθηκαν γλυκά και αναρτήθηκαν σε πίνακα οι εργασίες των μαθητών που διέτρεχαν την Τέχνη, την Ποίηση, την Κοινωνιολογία για την σφαιρικότερη παρουσίαση του θέματος. Ακόμα προκηρύχθηκε μικρός διαγωνισμός δημιουργικής γραφής. Το κείμενο που απέσπασε έπαινο δημοσιεύεται ως σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση.
1 σχόλια:
Κείμενο της Σπυριδούλας Παπακώστα, Β Λυκείου
20 Δεκεμβρίου 2003
Θριάσιο Νοσοκομείο, δωμάτιο 107
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
άλλη μια μέρα σου γράφω για να σου εκφράσω τη βασανιστική αγωνία που νιώθω για την υγεία μου. Είμαι πολύ αδύναμη για να πολεμήσω κι άλλο τον καρκίνο. Η όψη μου έχει αλλάξει από τις χημειοθεραπείες και την ταλαιπωρία εδώ στο νοσοκομείο με τις αλλεπάλληλες εξετάσεις. Ακόμα και η θηλυκότητά του είναι σχεδόν ανύπαρκτη αφού το ένα μου στήθος δεν υπάρχει πια και τώρα ανησυχώ και για το άλλο. Η κατάστασή μου είναι σοβαρή, λένε οι γιατροί που με παρακολουθούν. Εκτιμούν ότι υπάρχουν πιθανότητες να αφαιρέσουν και τον άλλο μου μαστό εξαιτίας του ότι η αρρώστια φαίνεται να μην υποχωρεί μόνο με χημειοθεραπείες. Τρέμω στην ιδέα αυτή. Νομίζω ότι δεν θα νιώθω πια το ίδιο γυναίκα όπως πριν. Κι ότι επιπλέον και οι άλλοι θα με κοιτούν περίεργα αν καταλάβουν ότι κάτι διαφορετικό έχει το μπούστο μου ή, το χειρότερο, αν διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα! Νιώθω απαίσια. Καλύτερα να πεθάνω! Βλασφημία όμως αυτό. Παρ’ όλα αυτά ευελπιστώ στο Θεό να μην χρειαστεί να κάνω κι άλλη εγχείρηση…Αχ, τρόμαξα! Κάτι άκουσα από το παράθυρο του δωματίου μου. Πάω γρήγορα να το δω…
Ανοίγω και τι να δω…χιόνι παντού! «Πότε χιόνισε;» αναρωτήθηκα. «Ούτε που το πήρα είδηση». Πάντως είχε καιρό να ρίξει τόσο χιόνι στην Ελευσίνα. Εκεί στο περβάζι ήταν κι ένα γκρίζο περιστέρι που ανοιγόκλεινε τα φτερά του βίαια. Αυτό θα έκανε το θόρυβο που άκουσα. Πήγα να το αγγίξω και το χάιδεψα λίγο. Ήταν τόσο τρυφερή η στιγμή. Τότε άρχισα να κλαίω. Ξέσπασε και λύγισε ο πόνος μου μπροστά στην ευαίσθητη αυτή εικόνα. Εκείνο, ένα πλασματάκι μόνο του μέσα στο κρύο κι εγώ εδώ στο νοσοκομείο με τόσους ανθρώπους γύρω μου να νοιάζονται και να με φροντίζουν. Ήταν απίστευτο αυτό που κατάλαβα εκείνη την ώρα.
Το περιστέρι τελικά πέταξε κι εγώ είπα να κλείσω τα πατζούρια επειδή ήταν ήδη βράδυ. Μάτωσα το χέρι μου πάνω σε μια ακίδα που προεξείχε και το αίμα έσταξε πάνω στο χιόνι. Αυτή η σκηνή μου θύμισε ένα αγαπημένο παραμύθι που μου έλεγε η μανούλα μου όταν ήμουν μικρή [Ήταν μια όμορφη βασίλισσα που δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά με τον βασιλιά της. Ένα βράδυ, λοιπόν, καθόταν και κεντούσε. Κάποια στιγμή τρυπήθηκε και άνοιξε το παράθυρό της για να στάξει το΄αίμα έξω μην τυχόν και λερώσει το δώμα της. Είχε χιονίσει εκείνο το βράδυ. Καθώς έσταζε το αίμα στο χιονισμένο περβάζι, βγάζοντας τον πόνο της με ένα βαθύ αναστεναγμό, είπε εκείνη: «Ας είχα μια κόρη με χείλια κόκκινα σαν το αίμα, μαλλιά μαύρα σαν τον ουρανό τη νύχτα και δέρμα λευκό και λαμπερό, χιονένιο!» Έτσι κι έγινε. Έκανε μια τέτοια κόρη και την ονόμασε «Χιονάτη»] Υπέροχο παραμύθι η Χιονάτη με τους επτά νάνους.
Αξέχαστα τα χρόνια όταν ήμουν μικρή. Ήσυχα, ξέγνοιαστα και αθώα. Και τώρα,όσο μεγαλώνω γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, όλο και πιο αγωνιώδη, όπως ζω τώρα εγώ. Αυτή τη στιγμή, καλό μου ημερολόγιο σ’ αφήνω. Περιμένω τρομοκρατημένη το γιατρό μου, τον κύριο Δημητριάδη, να μου πει αν υπάρχει πρόοδος με την υγεία μου Μετά θα ενημερώσω τους δικούς μου και … εσένα φυσικά!
Δημοσίευση σχολίου