Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα έγινε 35 χρονών. Ωρίμασε. Πέρασε ταλαντεύσεις, γνώρισε μεγαλοστομίες, καπηλεύσεις και δέχτηκε αμφισβήτηση. Και βρήκε την ουσία του μέσα από το απόσταγμα της συγκίνησης που περνά από γενιά σε γενιά. Είναι η σχολική γιορτή που αγαπούν οι νέοι και οι νέαις ταις διανοίαις χρώμενοι.
Σήμερα, η ομάδα των μαθητών και μαθητριών του 1ου ΓΕ.Λ. Ελευσίνας έστησαν με τη βοήθεια των καθηγητριών τους, κας Κόκκου και κας Σιμιντζή μια συγκροτημένη, συγκινητική και σεμνή εκδήλωση με πολυμέσα, ζωντανή αφήγηση, ποίηση και τραγούδια που δεν μπαγιάτεψαν από την πολυχρησία. Το κοινό ένιωσε τον παλμό.
Μόνο που ο Εθνικός Ύμνος σιγουτραγουδιέται από τα εφηβικά χείλη, οι τόνοι έχουν πέσει, ζούμε σε εποχές που αναζητούν τα οράματά τους αλλού. Κι όμως, αυτός είναι ο φυσικός του χώρος, κι όχι οι αρένες της ευγενούς ή αγενούς αθλητικής άμιλλας ή των στημένων αγώνων.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου