Όταν η παιδεία σπάει τα δεσμά

Ένα μαθητικό έντυπο που μας ήρθε εχθές από το Γυμνάσιο και Λύκειο ΕΚΚΝΑ, που λειτουργεί μέσα στο ειδικό κατάστημα κράτησης ανηλίκων, μας συγκίνησε, μας προβλημάτισε και συζητήθηκε με μέλη της Βιβλιοθήκης εν καιρώ μάλιστα σχολικών εξετάσεων. Η βραβευμένη από το ίδρυμα Μπότση εφημερίδα «Προσπαθώντας … για το αύριο» μας εντυπωσίασε τόσο με την άρτια και λιτή αισθητική της, όσο με την ειλικρίνεια και την ανθρωπιά που αποπνέει. Φυλλομετρώντας την, είδαμε την πλούσια δράση του σχολείου και την ποικιλία των εκδηλώσεων, πάντα με μέτρο την επανένταξη των ανηλίκων, που, σύμφωνα με την φιλόλογό τους κα Γιούλη Πεζοπούλου «ήταν απλώς άτυχα στη ζωή. Μερικά από αυτά θα μπορούσαν να ήταν επιστήμονες» συνέχισε και είπε ότι ο σεβασμός των μαθητών στον δάσκαλο είναι πρωτόγνωρος και δεν πηγάζει από τον φόβο. «Τις σχολικές ώρες τα παιδιά νιώθουν ότι κάνουν απόδραση, εκφράζονται ελεύθερα, δημιουργούν, παίζουν μουσική, χορεύουν. Όταν τελειώνει η σχολική χρονιά τα πιάνει κατάθλιψη» διαβεβαιώνει. Τότε είναι που έγιναν πικροί συνειρμοί για τα «ανοιχτά» σχολεία που αντιμετωπίζονται από πολλούς εφήβους ως φυλακές, και το «ειδικό» αυτό σχολείο που είναι μια πόρτα ελευθερίας μέσω της μάθησης. Η απαξιωμένη γενικώς παιδεία ορίζεται ξανά μέσα «σε τέσσερις τοίχους» από παιδιά και τους καθηγητές τους στον Αυλώνα. Να παίρνουμε κι εμείς μαθήματα…